ΜΕΓΑΙΡΕΣ ΤΩΝ ΥΔΡΑΤΜΩΝ
Αν έβγαινες από το σπίτι νύχτα θα 'βλεπες τα γυάλινά τους μάτια να τρυπούν το σκοτάδι σου. Εκ δεξιών η μια σκυφτή μ' ένα ραβδί κι ένα γάτο στον ώμο της να σου τραντάζει την ψυχή με του χαχανητού της το βαρύ κομπρεσέρ. Κι όλο φωνάζοντας τη γάτα όσο κρατούσε το λάδι στη λάμπα της. Να μας τρομάζει πόσο της άρεσε σαν βράδιαζε κι ύστερα να μετρά τα γρόσια της σελίνια χρόνια τούρκικα στου φεγγαριού τον δίσκο. Κι εσύ φοβόσουν να διαβείς απ' το στενό της πόσους θηλυκούς τυράννους συνάντησες από τότε σαν δαίμονες πάνω από τα ταπεινωμένα σπίτια με τι φωνές και τερατώδεις εμφανίσεις σαν να 'ταν η σύνεση νόσος επάρατη. Αυτά μας είπαν και δεχτήκαμε τη μοίρα μας. Μα πού να ξεφύγεις; Στ' αριστερά σου δέσποζε σαν σφίγγα η δεύτερη γριά για μέρες ακίνητη μπροστά στα παράξενα μαντζούνια και φαγιά της που σε κατάμαυρες χύτρες σιγοβράζανε. Να σε κοιτάζει σαν ετοιμόγεννη Πυθία κι εσύ να τρέχεις να ξεφύγεις μα πού; Από την άλλη, βάβω πανέτοιμη για γιούρια με του χαχανητού της το βαρύ κομπρεσέρ. Κι οπισθοχωρούσες άδοξα στην κάμαρή σου μα τώρα σε πολιορκούσαν από κάθε γωνιά τ' ουρανού χιλιάδες γριές με τα σουβλερά τους δόντια κομμάτια κόβοντας από την παιδική σου ψυχή, να νιώθεις το φαρμάκι τους σε κάθε σου κύτταρο. Πώς έδωσαν κάποτε κι αυτές τη ζωή σ' αθώα βλαστάρια κι ύστερα με τον δαίμονα συμμάχησαν; Ξινές μπαμπόγριες ανάμεσα στ' ανήξερα δέντρα. Και στα ποτάμια που δεν σ' αφήνουν να τα διαβείς δεύτερη φορά. Ακόμη κι αν νομίζεις πως θα ζεις με τα βουνά. Να 'ταν λοιπόν γι' αυτό που η ροδαλή μορφή του παππού τόσο αγαθή σού φάνταζε; Να' ταν γι' αυτό που 'σβηνε (προσώρας έστω) απ' τη μνήμη σου τις μέγαιρες των υδρατμών και των καταβροχθίσεων;
Λεωνίδας Γαλάζης
Λεωνίδας Γαλάζης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου