ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2: ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΜΠΑΚΟΝΙΚΑ

Αλεξάνδρα Μπακονίκα

Η Αλβανίδα

Πάνω από δεκαετία, κάθε καλοκαίρι
στο ξενοδοχείο που έκανα διακοπές με την ίδια μεγάλη παρέα,
ήταν καμαριέρα.
Έτσι κατόρθωνε να συντηρείται,
ο μισθός της στην Αλβανία πενιχρός,
γυμνάστρια σε σχολείο τον χειμώνα.
Από τη σκληρή δουλειά ρυτίδες χαλνούσαν το πρόσωπό της,
τα αισθηματικά της πάντα σε αδιέξοδο,
ερωτικό σύντροφο δεν είχε.
Με έμφυτη εγκαρδιότητα και σπασμένα ελληνικά
λαχταρούσε να μας μιλάει στα δωμάτια, όταν καθάριζε,
ή στους διαδρόμους.
Όσο πλησίαζε ο καιρός να φύγουμε στεναχωριόταν.
«Εσάς θυμάμαι στην ερημιά μου τον χειμώνα» μας έλεγε.

Ένα βράδυ σφίχτηκε η καρδιά μου
όταν την είδα να κάνει βόλτα μόνη στον παραλιακό πεζόδρομο.
Μέσα στον πολύ κόσμο μια μοναχική φιγούρα,
που ακόμα και εκείνη την ώρα, ενώ είχε ήδη σχολάσει,
φορούσε τη γαλάζια στολή της καμαριέρας.

Από τη συλλογή Ηδονή και εξουσία (2009)

ΠΗΓΗ
http://greek-translation-wings.blogspot.com/2011/02/blog-post_06.html

ΜΙΑ ΑΠΟΨΗ ΕΞ ΑΦΟΡΜΗΣ ΤΗΣ "ΑΛΒΑΝΙΔΑΣ" 
Η σύζευξη της πεζολογίας και του τετριμμένου/καθημερινού λεξιλογίου με το ερωτικό στοιχείο και η δεσπόζουσα σκηνοθετική φροντίδα και θεατρικότητα που εντοπίζονται στην "Αλβανίδα" είναι γνωρίσματα της σύνολης ποιητικής κατάθεσης της Αλεξάνδρας Μπακονίκα.Η ποιητικότητα στο έργο της δεν απορρέει τόσο από τη ρυθμική διάταξη και οργάνωση των λέξεων, αλλά κυρίως από την υποβολή συναισθημάτων και συλλογισμών με καθαρά θεατρικές τεχνικές και σκηνικούς όρους.
Λ.Γ.