ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 5- ΕΥΤΥΧΙΑ-ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΛΟΥΚΙΔΟΥ

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου
 Βελόνες

Όχι, ποτέ δεν ήμασταν
τελείως προετοιμασμένοι.
Γι' αυτό και στο μεταλλικό
κουτί για τα μπισκότα
καιρό τώρα φυλάγαμε
όχι κλωστές και δαχτυλήθρες
αλλά βελόνες κάθε είδους και μεγέθους.

Βελόνες του ραψίματος
-σχιζότανε ο μύθος σου
κι οι αποτρόπαιες ρωγμές
έξω απ' το σώμα σου σε έχυναν-

βελόνες γραμμοφώνου
-παράφωνες ηχούσαν τελευταία οι προσευχές
και συστηματικά απουσίαζε
απ' την ορχήστρα ο μαέστρος-

βελόνες για ενέσεις
-έτσι, για την τιμή των όπλων
να μη φανεί πως μια παρ-αίνεση
που η ελπίδα θα 'θελε
εμείς την αρνηθήκαμε-

ακόμα και πευκοβελόνες
- εύφλεκτες και ολισθηρές
σε απειλούσανε με πυρκαγιά
ώσπου στρώμα, σεντόνια, μέτωπο
και τρυπημένα χέρια
λαμπάδιαζαν και τότε
-ο σωθείς
γράφεται με ήτα, Ευτυχούλα;-

Όμως εγώ

μόνο μια ήττα ήξερα, μπαμπά
κι αυτήν
όσο κι αν το παλέψαμε
στάθηκε αδύνατο να μην την υποστούμε.

Από τη συλλογή Όροφος μείον ένα (2008)

 http://www.biblionet.gr/author/15725
 http://www.biblionet.gr/book/135260 

ΣΧΟΛΙΟ:
Με συγκινεί ιδιαίτερα το ποίημα "Βελόνες", γιατί, ως ένα εξαιρετικό κείμενο, δείγμα της ξεχωριστής ποιητικής γραφής της Ευτ.-Αλεξάνδρας Λουκίδου, διαψεύδει τους θιασώτες της αντικειμενικής ποίησης, εκείνους δηλαδή που υποστηρίζουν ότι ο ποιητής/η ποιήτρια οφείλει να αποκρύπτει ή να καλύπτει τα προσωπικά του βιώματα ή τα συναισθήματά του.
Λ.Γ.