Σάββατο 4 Απριλίου 2020

Η προσευχή του εγκλείστου


Λεωνίδας Γαλάζης

Η προσευχή του Εγκλείστου

                                                   Μια «συνομιλία» με την «Προσευχή του ταπεινού»
                                                    του Ζαχαρία  Παπαντωνίου

Κύριε σαν έρθει το πρωί, προβάλλω το κεφάλι
στ’ άρρωστο φως της λοιμικής που με ορμή μεγάλη
απλώνει τα σεντόνια της στου ήλιου τις αχτίδες
και κρύβονται στις κάμαρες οι άρρωστες ελπίδες.
Κείνοι που φύγαν μόνοι τους ήταν αγαπημένοι
μόνοι σαν άστρα που ’σβησαν σ’ άρρωστη γη και ξένη.
Τι να προσμένω τώρα εδώ και πώς να σου μιλήσω,
που λόγια σκοτεινά θα πω, το φως μ’ οργή θα σβήσω;
Κοίτα πώς έμειναν βουβά τα σμήνη των ελπίδων
ακίνητα σαν προσευχές στα νέφη των ρανίδων
που στάζουν δηλητήριο παντού μ’ ορμή και μένος.
Κοίτα πώς στέκει ο ουρανός βουβός και λυπημένος.

Και σήκωσε σαν κεραυνούς στα φοβερά σου χέρια
την πίστη, την υπομονή, μη σβήσουνε τ’ αστέρια
μη σβήσουν οι λαμπάδες μας περίκλειστες θυσίες
που ’γιναν κάστρα κι έκλεισαν σχολειά και εκκλησίες.
Άνοιξε πια τα μάτια σου, μην ήσυχα κοιμάσαι
κι εμένα του αμαρτωλού τη δέηση να θυμάσαι.
Δεν είδα τέτοια συμφορά στην άσημή μου ζήση
τόσο κακό που μαίνεται τον κόσμο ν’ αφανίσει!
Ευδόκησε ν’ αφανιστούν της λοιμικής τα νέφη.
Ποιος να πιστέψει πως εσύ δεν είδες να επιστρέφει
δριμύ στα σπίτια το Κακό και να θρονιάζει Μέρες
που κάθονται στο σβέρκο μας σαν μαύρες περιστέρες.

Δεν περιμένω τίποτα, πάρεξ τα χελιδόνια,
να βγουν στους δρόμους τα παιδιά, στις στράτες, στα μπαλκόνια.
Ευδόκησε ν’ αφανιστεί χωρίς ξανά να ζήσει
της λοιμικής ο δαίμονας, τον κόσμο μας ν’ αφήσει.
Ευδόκησε ν’ αφανιστεί και η μαύρη μου γραφίδα
του μελανιού της συμφοράς η μαύρη καταιγίδα.
 
1 Απριλίου 2020

ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: ΚΥΠΕ, 4 Απριλίου 2020







Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου