1. Ένα απόσπασμα από τη νέα ποιητική συλλογή του φίλου Γιώργου Καλοζώη, Η πλαστικότητα των μορίων", Αθήνα, Φαρφουλάς, 2019, σ. 35:

ΟΙ ΖΩΕΣ ΤΟΥ ΚΑΤΩ ΚΟΣΜΟΥ
Οι μητέρες μάς μετέδωσαν
μέσω του πλακούντα που 
διακλαδωνόταν από τη μια άκρη
της πόλης ώς την άλλη
το άγχος και τον κίνδυνο
όταν τα άλλα παιδιά πήγαιναν
με τα κοντά παντελονάκια τις
ποδιές και τα άσπρα κολάρα
κατηχητικό και σχολείο
εμείς σκάβαμε τάφρους και
λαγούμια
δεν ψηλώναμε κάστρα και πύργους
αυτά είναι κτίσματα για να
φωλιάζουν μέσα οι άνθρωποι-πουλιά
να τα στοχεύουν οι φαιοπράσινοι
κυνηγοί αμολώντας στη συνέχεια
σκυλιά που μοιάζουν υπερβολικά
στη μούρη με τους αφέντες τους
όχι κάστρα όχι πύργους αυτά
είναι τρόποι ζωής του Μεσαίωνα
οι πρίγκιπες οι αρχοντοπούλες
παραμυθιάζουν τους πολιτισμένα
ανίδεους
ο άνθρωπος είναι το ζωύφιο
που ποθεί τα μεγάλα φτερά
το ποντίκι το τυφλό που ποθεί
την όραση και δεν του φτάνει
που δεν βλέπει ποθεί και την
ενόραση [...]

2. Μια προκαταρκτική άποψή μου για το βιβλίο:
"Πρόκειται για ένα αξιόλογο ποιητικό βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί και να σχολιαστεί. Η ποιητική αφήγηση του Καλοζώη, εκκινώντας από τα ευδιάκριτα νεοϋπερρεαλιστικά στοιχεία, ανατέμνει με τόλμη και παρρησία τα ποικίλα αδιέξοδα της σύγχρονής μας πραγματικότητας και προτείνει τη δική της επανάσταση με προορισμό μιαν άλλη πραγματικότητα, εκείνην της ποίησης, που υπερβαίνει τη φθορά, τη διαφθορά και τη μικρότητα. Από αυτή την άποψη, η ποιητική του ηθική συνιστά πολιτική πράξη αισθητικά δικαιωμένη".
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΓΑΛΑΖΗΣ