ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΟΛΕΣΚΗΣ, "ΚΑΘΕ ΙΟΥΛΙΟ ΕΠΙΣΤΡΕΦΩ" (ΑΘΗΝΑ, ΒΑΚΧΙΚΟΝ, 2019)
ΠΡΩΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Στο νέο βιβλίο του Γιώργου Μολέσκη "Κάθε Ιούλιο επιστρέφω" (Αθήνα, Βακχικόν, 2019), ο συγγραφέας επιστρέφει στις επώδυνες μνήμες του Καλοκαιριού του 1974, με αρκετές μνείες γεγονότων της δεκαετίας του 1960 (και ιδίως αυτών που σχετίζονται με την επιβολή της δικτατορίας του 1967 και των ολέθριων για τον ελληνισμό συνεπειών της). Το νέο αυτό πεζογράφημα ξεχωρίζει για την άνεση της αφήγησης, για την έντονη συγκινησιακή φόρτιση, καθώς και για τη συγκρατημένα πονεμένη και νοσταλγική περιδιάβαση στον χώρο και στον χρόνο. Η περιδιάβαση αυτή γίνεται μέσω της τεχνικής του συνειρμού. Εύστοχα ο Μολέσκης δεν επιλέγει να αναθέσει στον αφηγητή του την παράθεση των γεγονότων με χρονολογική σειρά. 

Ξεχώρισα στο βιβλίο τις περιγραφές της Λύσης και της Παλιάς Λευκωσίας, καθώς και της Κωνσταντινούπολης. Στέκομαι ιδίως στην Παλιά Λευκωσία, με τις μνήμες του συγγραφέα-αφηγητή από τις προ των σπουδών του εργασίες, από την πρώιμη πολιτιστική του δράση, τη γνωριμία του με τον Δώρο Λοΐζου και τον συγκλονισμό του για τη δολοφονία του, και κυρίως για τα περιστατικά της στρατιωτικής του υπηρεσίας σε προκεχωρημένο φυλάκιο.

Συνεκτικός ιστός της αφήγησης η επίσκεψη του αφηγητή στη γενέτειρά του Λύση, μετά τη διάνοιξη των οδοφραγμάτων. Οι μνήμες "ξυπνούν" κατά τη διάρκεια της διαδρομής, όπως το καθορίζει η ψυχολογική διάθεση του αφηγητή και επομένως με αληθοφάνεια, χωρίς εγκεφαλική κατάταξη των γεγονότων, που εύλογα δεν ενδιαφέρει τον συγγραφέα.

Το "Κάθε Ιούλιο επιστρέφω" εντάσσεται, κατά την άποψή μου, σε μια μεγάλη κατηγορία λογοτεχνικών έργων στα οποία αποτυπώνεται το συλλογικό ανοιχτό τραύμα, χωρίς μισαλλοδοξία, αλλά αντίθετα με ανοιχτό πνεύμα και αποδοχή της ετερότητας, καθώς και δεσπόζουσα φιλειρηνική διάθεση.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΓΑΛΑΖΗΣ